Identiteit Spoorzone bekijk alle Processen

Hoe het zou kunnen 2 | Henk: Polderjongen

Sectie
Gesprekken
Spoorzone
Marcel Duyvestijn
Martijn de Clercq
Gepubliceerd op

Ruim 30 jaar geleden stak ik met mijn vrouw de Ringvaart over, vanuit Osdorp, om in Badhoevedorp terecht te komen, zoals dat ging. Het had ook in Sloten kunnen zijn. Misschien is dit het verhaal dat het meest voorkomt, mensen kiezen niet zozeer voor Haarlemmermeer. Ze vinden zichzelf terug in de polder en gaan dan de jaren tellen. Maar ik ging niet alleen de brug over. Ik deed ook mee. Zoveel dat ik mezelf polderjongen ben gaan noemen.

Ik heb mij ook aangemeld bij het kunstcomité van Badhoevedorp en loop met de andere polderjongens, een groep seniore maatschappijkritische mannen die regelmatig samenkomt en door de polder banjert, vaak ook op zoek naar kunst-achtige objecten.

Mooiste is als die bezienswaardigheden te maken hebben met de drooglegging, met het graven van de Ringvaart, die begintijd van stoere jongens, die overal en nergens vandaan kwamen, om hier te komen graven, om de bodem te creëren waarop wij nu lopen. Dat geeft je een gevoel van thuiskomen.

Die begintijd van stoere jongens die overal en nergens vandaan kwamen, om hier te komen graven

Het stationsgebied in Hoofddorp moet dat ook gaan uitstralen, die pioniersmentaliteit. Hier kan iets groots ontstaan. En dan moeten we laten zien. Als je het station uitkomt, moet je tegen iets aanlopen dat niet te missen is. Dat kan kunst zijn, maar ook architectuur, een herkenningspunt, een fontein of weetikveelwat. Neem de Gerritshoeve, te midden van glimmende hoogbouw. Dat is een schuur, die in zijn geheel (!), vanuit Lijnden naar hier is verplaatst.

Je moet het wauw-gevoel hebben

Dat heb je nodig. Dan weet je dat je thuis bent. Anders wordt het een eenheidsworst. Je moet het wauw-gevoel hebben. Met Spoorzone heb je de kans mensen met open armen te gaan ontvangen in een omgeving met een unieke combinatie van het (ultramoderne) stadse en het (oergezellige) dorpse.